میگویند انسان گاهی برای لحظاتی نفس کشیدن هم فراموشش میشود تو چه هستس لعنتی که حتی از نفس کشیدن هم بالاتر می روی

همین که قاصدکی را فوت کنی تا عطر نفس هایت را با خود بیاورد برای دلم کافیست

اگر مجبور باشم انتخاب کنم بین دوست داشتنت یا نفس کشیدن از آخرین نفسم استفاده می کنم تا بهت بگویم دوستت دارم

شعر صدای نفس های توست وقتی سر بر سینه ام میگذاری و کلمات گورشان را گم میکنند

چشم های تو نازنین فرایند اکسیژن را به همراه دارد من از نگاه به چشمان تو نفس می گیرم

یاد سهراب بخیر آن سپهری ای که تا لحظه ی تنهایی گفت :تو مرا یاد کنی یا نکنی باورت گر بشود یا نشود حرفی نیست اما نفسم می گیرد در هوایی که نفس های تو نیست

بی هوا رفتی بی نفس ماندم

تقصیر برگ ها نیست، آدم ها همین اند؛ نفس می دهی لهت می کنند

من حرف های دلم را در گوش قاصدکی زمزمه کردم که ازحوالی نگاه تو عبور می کرد

همیشه یادت باشه فقط یکی هس ک به خاطر تو نفس میکشه اونم دماغته

زندگی تعداد نفس ها نیست زندگی تعداد لبخندهای کسانیست که دوستشان داریم

رفت اما هرگز پایانش را نخواستم مگر میتوان بدون نفس زندگی کرد

عطرتنت روی پیراهنم مانده امروز بوییدمش عمیق، عمیق با هر نفس بغضم امیرافبی را سنگین تر کردم و به یاد آوردم که دیگر، تنت سهم دیگری ست و غمت سهم من

عزیزم میدونی چرا به نفس نفس افتادم؟ میخوام ریه هامو پرکنم ازهوای بودنت

مشترک گرامی تاریخ شارژ علاقه ما به شما تا وقتی نفس باقی است اعتبار دارد همراه آخر

می دونی تیزترین و برّنده ترین چیزی که تو دنیاست چیه؟؟؟ خاطره ای که می خوای فراموش کنی و با هر نفس بیشتر یادت میاد